In de categorie “professionele films” is Eline gaan kijken naar “Bande de Chacals” van Bertrand Loyer. Die regisseur was geïnteresseerd in het sociale gedrag van de “wolven van Afrika”, de jakhalzen die in Namibië leven. Om in die schrale omgeving te kunnen overleven, hebben die jakhalzen, hoewel ze doorgaans als solitaire dieren beschouwd worden, nieuwe jachtmethoden ontwikkeld waarbij ze als familie of in een meute gaan jagen. Door zich bijvoorbeeld in verschillende karkassen te wikkelen om hun geur te camoufleren, worden ze bijna niet opgemerkt door de zeeleeuwen die komen uitrusten op het strand. De koppels, die verenigd zijn voor het leven, jagen met hun kleintjes of sluiten zich tijdelijk aan bij een verre neef. Een buitengewoon voorbeeld van aanpassing!

Daarna werd Eline geboeid door “Living with wolves” van Guillaume Maidatchevsky. Die laatste leert ons Vostinar kennen, een schapenfokker die in het noorden van Roemenië woont, in het woud van de Karpaten. Die fokker leeft volledig in harmonie met zijn omgeving en de 3.000 wolven die daar leven. Zij zorgen er immers voor dat het ecosysteem in evenwicht blijft en dat is zo belangrijk voor het fokken van schapen. Vostinar legt onder andere uit dat de wolf ervoor zorgt dat de kudde zich blijft verplaatsen, waardoor de schapen geen weide kunnen aantasten door ze volledig af te grazen. Toch blijft de wolf een bedreiging voor de kudde, die gehoed wordt door de honden van Vostinar, herdershonden van de Karpaten, die dag en nacht waken over de kudde. In deze film krijgen we ook te zien welke tocht een wolf maakt als hij verdreven is door zijn roedel en hij rond die roedel zwerft maar niet dichterbij mag komen. De wolf gaat dan samenwerken met een raaf om te jagen! De raaf lokaliseert prooien vanuit de lucht en roept vervolgens de wolf. De wolf jaagt dan op die prooi en deelt die met de raaf. De natuur is gewoonweg verbluffend!

Maar wist je dat er ook wolven in… Afrika te vinden zijn?! De prijs voor het beste scenario ging naar “Megeti – Africa’s lost wolf” van Yann Sochaczewski en Henry M. Mix. Die film neemt ons mee tot op 4.000 meter hoogte, op de hoge plateaus van Ethiopië, waar de laatste wolven van Abessinië leven. Ethiopië is één van de dichtst bevolkte landen van Afrika, waardoor de rondtrekkende veehouders met hun honden tot in de territoria van de wolven worden gedreven. Zo volgde Eline het verhaal van een wolvin die eerst een van de honden van de fokker wegjaagt en zich nadien in de uitwerpselen van die hond rolt (gedrag dat men vaak ziet bij hondachtigen en waardoor ze zich goed gaan voelen), wat haar lot zal bezegelen. Via die uitwerpselen raakt de wolvin besmet met de ziekte van Carré, die de motoriek verstoort, waardoor ze niet kan jagen en ze uiteindelijk sterft. Het voortbestaan van die wolven van Ethiopië, waarvan de populatie zeer klein is (geschat op 500 dieren), blijft extreem onzeker.

Joëlle is van haar kant eerst naar “Scandinavie, terre de légendes” getrokken, een realisatie van de Jardin Extraordinaire die een jonge dierenfotograaf Michel d’Oultremont volgt, op zoek naar muskusossen. Beschermd tegen de koude door een dikke langharige vacht voeren de mannetjes gewelddadige gevechten waarbij ze hun hoorns met veel lawaai tegen elkaar stoten, ook al wordt het geluid gedempt door de botverdikking boven hun ogen. Zo gooien ze zich meer dan twintig keer na elkaar op elkaar, in een magisch sneeuwlandschap en een mistige lucht. In het tweede deel van de film, doet Tanguy Dumortier ons Yves Fagnart volgen, een aquarellist met een hart voor de dieren uit het Grote Noorden. We krijgen de Finse taiga te zien met stuk voor stuk verbazingwekkende beelden: gevechten van auerhoenderen ter inleiding van liefdesparades, woeste gevechten tussen gulzigaards die gewoonlijk solitair zijn maar nu op het zelfde uit zijn. Het hoogtepunt van de voorstelling is een gevecht tussen bruine beren die zeer hongerig zijn en die al snel beslissen om de prooien te delen in plaats van te vechten. Er is eten in overvloed. Dus waarom nog vechten, weldra begint de winterslaap.

Joëlle was ook vol lof over “Soul of the elephants”, die geproducet werd door een koppel professionele cineasten die al meer dan 30 jaar in Botswana leven. Botswana is misschien nog een van de laatste landen in Afrika waar olifanten naar believen kunnen rondtrekken. De olifanten daar hebben erg kleine slagtanden; dat is wellicht wat hen beschermt tegen stropers. Samen dalen we een zijrivier van de Zambezi af en volgen we een kudde olifanten waar net een jong is geboren. Onze verrassing is groot als we deelnemen aan een echte begrafenisceremonie. Een voor een komen de olifanten zachtjes strijken over het hoofd en de slagtanden van twee van hun soortgenoten. Ze lijken zich één te voelen met de overleden dieren. Zo krijgen we sociale dieren te zien, die erg slim zijn en die kunnen nadenken, spelen, huilen, …

Wil je er meer van dit? Dan zal je moeten wachten tot volgend jaar… Noteer de datum al in je agenda. In afwachting kan je meer ontdekken over het palmares van 2017.